KeşküL - Ahmet Hakan Çakıcı

Kendimizden bir alıntı yapalım sonra konuya girelim. 

Kadınlı erkekli hastalar üzerlerindeki ameliyat gömleği ile "ÜRYAN" anjiyo sırası bekliyorlar.

Yer Bursa’nın en büyük hastanelerinden birinin Yoğun Bakım Ünitesi[1]:

Biri kadın biri erkek, iki hasta bakıcı geliyor.

Anjiyo için kasık temizliği yapacaklar.

Biri teyzenin bir bacağına, diğeri, diğer bacağına yapışıyor.

75 yaşında ömrü boyunca kocası hariç kimseye saçının telini göstermemiş teyze yalvarıyor.

-    -          "Lütfen kadın personel... Lütfen...

      -        Hadi teyze işimiz var. Burası hastane burada ayıp olmaz. Biz her gün görüyoruz.

    Siz her gün görüyorsunuz ama ben her gün göstermiyorum ki. Her günü geç ömrüm boyunca hiç  göstermedim ki, diyemiyor teyze… Direniyor.

       -        Teyze bir sürü bekleyen var. Daha fazla uğraştırırsan seni geçeceğiz. Anjio olamayacaksın.

    -          Hiç olmazsa perdeleri çekseniz. Diğer hastalar görmese...

Onu da umursamıyorlar. Çekilmiyor o perdeler.

Bir kol mesafesindeki perde kenarda dururken sıra bekleyen erkek hastalara göstere göstere yapıyorlar işlerini.

Teyze kapıdan çıkarken ağlıyordu. Ardından çıkan Laz teyzede...

 

Bulgaristan'dan gelirken "BELENE'de Müslümanlara böyle böyle" yapıyorlar diye anlatmışlardı. O yüzden kaçıp buraya gelmiştik, diye söyleniyor bir Pomak teyze.

Ne bilsin "Yerli gavurların Müslümana eziyette bulgar gavurundan aşağı kalmayacağını." Allah ellerine düşürmeye...

Birinci elden şahitlik ettiğimiz bu hadiseyi biraz daha didiklemek istiyoruz.

 

Ar, hayâ ve utanma gibi hassaları canlı olmayanlar için ortalıkta herhangi bir sorun yoksa da edep duygusu diri olan Müslümanlar için sorunun Bulgaristan, Doğu Türkistan,  Irak, Suriye gibi ülkelerde anlatılan işkence sahnelerinden eksiği nedir? Eksik, bu ortama eşlik eden fiziksel işkence sahnelerinin olmaması mıdır? Burada hatırlatmak isterim ki, manevi işkencelerin maddi işkencelerden daha derin ve uzun süreli ruhi hasar verdiğini, “Hz insandan” habersiz olan modern psikiyatri dahi kabul etmektedir.

 

Üstelik, üstteki örnek “istisna” bir örnek değil kanaatindeyiz. -Bilinçli ya da bilinçsiz olarak- Müslümanın ahalinin şahsiyetini ezmeye yönelik devam ettirilen bu uygulamanın değişik versiyonlarına Türkiye’nin herhangi bir hastanesinde, yoğun bakım ya da acil servisinde,  kadın hastalıkları, kadın doğum, cerrahi, üroloji, kanser vs. kliniklerinde rastlamak pekâlâ mümkün olabilir.

 

Çünkü gözleyebildiğimiz kadarı ile modern, “Tanrısız Bilim Dini”, kendi itikadını ve amentüsünü, sınırlarını hiç umursamadığı Müslüman ahaliye dayatmaktan hiç çekinmiyor. Hatta şahsi tecrübelerim, bazı insani hasletlerden yeterince nasiplenmemiş seküler doktor takımının Müslüman ahalinin çaresizliğinden garip bir zevk aldığı yönünde. Bunu bilen imkânı olan Müslüman ailelerin bu pozisyona düşmemek için özel muayenehaneleri ya da hastaneleri tercih etmesi eskiden beri devam eden “çalıyı dolanma” hadisesidir kanaatindeyim.

 

Geçmişte çok kullanılan “kadın personel sayısı yeterli değil” bahanesi , “Güçlü Kadın” ve “Kadına pozitif Ayrımcılık” projeleri ile kadın memur sayısının birçok kamu kuruluşunda erkek personel sayısını aşmasına rağmen devam ediyor olmasını nasıl izah edeceğiz?

 

Müsaadenizle bu konu üzerine birkaç not girmek istiyorum:

 

1-      Kanaatimize göre Türkiye Cumhuriyeti başlangıçta kendi misyonunu, “geri kalmış”, “yobaz” ahaliyi MEDENİLEŞTİRME, çağdaşlaştırma, Batılılaştırma, “insanlaştırma(?) olarak tanımlamıştı. “Türk Milletini Çağdaş Medeniyetler Seviyesine Çıkarma” sloganı ile hayata geçirilen bu projenin topluma bakışı ne yazık ki, sömürgeci ülkelerin sömürdükleri toplumlara bakışı ile benzer bir bakıştı. Halk GERİ idi, onlar İLERİ insanlar.

Ancak Türkiye’de normal sömürge ülkelerde olmayan bir arızi durum var; Türkiye’de halk ülkeyi işgal etmiş, dışardan gelmiş Batılı sömürgeciler tarafından değil, kendi yöneticileri tarafından “geri insan sayılmış” , kendi yöneticileri tarafından sömürgeleştirilmiştir.

 

Nitekim hala devlet kapısında, memur karşısında özellikle adli personel önünde toplumun aşağı ve ezik pozisyonu devam etmektedir. Bu hal devletten makam almış hemen her memur ve politikacıda görülen, hâkim, savcı gibi adli personelde, asker, polis gibi emniyet birimlerinde iyice sırıtan azarlayan, DERS veren, terbiye eden, medeniyet öğreten, aşağılayıcı, üstenci, kibirli, tepeden bakan –SÖMÜRGECİ- üslupta kendini hissettirir.

 

Bu süreçte, çoğunluğu kırsalda yaşayan ve uygarlaştırılmaya muhtaç olan “Müslüman ahalinin” konumu sosyal katmanların en altındadır. Onlara, bu coğrafyada sığıntı olma hakkı; devletten “hiçbir şey talep etmeme” karşılığında verilmiş gibidir. Bunu babalarından almış oldukları genetik bir miras gibi içgüdüleriyle bilirler.

Bunu iyi bilen kurt politikacı Osman Bölükbaşı daha 1950’li yıllarda kürsüye çıktığında kendisini dinlemeye gelen seçmenlere vaatlerini; “Size ne vaat ettiğimi gözlerime bakın, anlarsınız!” diyerek anlatıyordu. Zira bu ülkede Müslüman ahalinin taleplerinin kürsüden dile getirilebilmesi mümkün değildir.

Süreç Demirel, Özal, Erbakan Hoca ve Tayyip Bey dönemlerinde de devam etti. Seçmenleri onların ağızlarından çıkanlara değil, hep gözlerinin derinliklerinde görmeyi ümit ettiklerine kulak verdi. Yaptıklarını, ZORLA yaptıklarına, aslında bunları yapmak istemediklerine inandı. Ve onlara, bütün yaptıklarını YAPMAK istemeden yaptığına inandığı için oy verdi.

Sanırım hala da öyledir. Çünkü bilir ki, devleti onu sevmez, aşağı görür.

Bu yazımı arkadaşlarınızla paylaşın

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Pinterest
• LinkedIn